Μάστορας : Rick Rosenthal
Παίχτες : Jamie Lee Curtis, Donald Pleasence and Charles Cyphers
Με δυο λογάκια :
Μετά τη σφαγή του Halloween, η Laurie σπεύδει στο νοσοκομείο, ο dr. Loomis ψάχνει το εξαφανισμένο σώμα του Michael Myers και ο περιβόητος δολοφόνος συνεχίζει το έργο του, με ακόμα πιο πυρετώδεις ρυθμούς από πριν...
Αναλυτικότερα :
Εννοείται ότι δεν μιλάμε για το τραγικό remake που έκανε πριν από κάμποσα χρόνια ο Rob Zombie, αλλά για το αυθεντικό πρώτο sequel του “Halloween”, σε σενάριο (και δυστυχώς ΟΧΙ σκηνοθεσία) του John Carpenter. Το πρώτο μέρος της σειράς, είναι τόσο πολυσυζητημένο και επιδραστικό, που δεν έχει κανένα νόημα να μιλήσουμε για αυτό. Και οι άπειροι κλώνοι που ακολούθησαν δυστυχώς δεν ήταν ανάξιοι του ονόματος “Halloween”. Όλοι, εκτός από αυτό το διαμαντάκι που χάθηκε στη σκιά του διασημότερου προκάτοχού του. Παράξενη ταινία! Συνεχίζει την αφήγηση, με τέτοιο τρόπο που σε κάνει να πιστεύεις ότι το πρώτο “Halloween” δεν τελείωσε ποτέ! Με πανομοιότυπα cast, crew, σκηνοθεσία και φωτογραφία, το μόνο πράγμα που σε κάνει να καταλαβαίνεις ότι τούτο δω πρόκειται για ξεχωριστή ταινία και όχι για κομμένες σκηνές της προηγούμενης, είναι το πολύ σύντομο ρεζουμε του φινάλε του πρώτου Halloween με το οποίο ανοίγει αυτό το sequel!
Κατά τα άλλα : Jesus and Mother of God φωτογραφία, θολή και με κόκκο που θα παραπέμπει παντοτινά στις λατρεμένες βιντεοκασέτες εκείνης της εποχής. Το ίδιο καταραμένο soundtrack, λίγες νότες που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, και συνοδεύουν αριστοτεχνικά μια ιστορία παράλογη, χωρίς αρχή, μέση και τέλος, ένα συνεχές κυνηγητό που διαδραματίζεται κυρίως στους σκοτεινούς διαδρόμους ενός φαινομενικά έρημου νοσοκομείου – ίσως για αυτό να είναι και κολασμένα ατμοσφαιρικό! Χωρίς πραγματικούς, προσεγμένους χαρακτήρες, χωρίς καν πρωταγωνιστές – η Jamie Lee Cutris εδώ, όπως και ο Donald Pleasance είναι απρόσμενα παραμελημένοι – το Halloween II είναι μια ιστορία που ανήκει αποκλειστικά σε ένα και μόνο ένα άτομο : στον περιβόητο δολοφόνο, για τον οποίο έτσι και αλλιώς δε μαθαίνεις σχεδόν τίποτα και παραμένει λυτρωτικά κρυμμένος και αφανής πίσω από την κτηνωδία των πράξεών του και τη λευκή trademark μάσκα του.
Η κινηματογράφιση, η φωτογραφία, η ισχνή πλοκή παρουσιάζονται τόσο χύμα και απέριττα που γεννάνε μέσα σου μια ανατριχιαστική αίσθηση οικειότητας και αμεσότητας. Αν και μπορείς να ορκιστείς ότι πλέον έχεις δει άπειρα αντίστοιχα – ίσως και καλύτερα – εργάκια από το “Halloween II”, εντούτοις θα πιάσεις τον εαυτό σου να το παρακολουθεί υπνωτισμένος, μονορούφι μέχρι το – κάπως απογοητευτικό για να λέμε την αλήθεια – φινάλε. Αλλά, πέραν τούτου, το δεύτερο Halloween είναι ένας ιδανικός τρόπος για να περάσεις ένα ωραίο βράδυ, αραγμένος στον καναπέ σου και εννοείται με κλειστά τα φώτα. Να είσαι σίγουρος ότι θα σπεύσεις να τα ανάψεις με το που θα πέσουν τα credits του τέλους...
... α, και για να μην ξεχνιόμαστε, διαθέτει σαν κερασάκι στην τούρτα, μια από τις κορυφαίες θριλεριάκες tit shots όλων των εποχών, χάρη στα λατρεμένα, πλούσια κάλλη της Pamela Susan Shoop...
