The Loved Ones (Αγαπημένος)

Εναλλακτικός Τίτλος : Μην Τάξεις σε Άγιο κερί και σε Γυναίκα δαχτυλίδι
Μάστορας : Sean Byrne
Παίχτες : Xavier Samuel, Robin McLeavy & John Brumpton
Πόσα πιάνει; 3,5 / 5
Με δυό λογάκια :
Ο Brent είναι ένας προβληματισμένος έφηβος που προσπαθεί με τον τρόπο του να την παλέψει. Έχοντας χάσει τον πατέρα του σε ένα αυτοκινηστικό δυστύχημα για το οποίο ήταν ο ίδιος υπεύθυνος, με μητέρα του ένα άβουλο συναισθηματικό ράκος, προσπαθεί να ξεφύγει από τη θλίψη του βυθιζόμενος σε έναν κόσμο από μαριχουάνα και heavy metal μουσική. Κάποια στιγμή, όταν απορρίπτει την πρόταση μιας ντροπαλής συμμαθήτριάς του για να πάνε μαζί στο χορό αποφοίτησης δεν υποψιάζεται ότι τα προβλήματά του σύντομα θα γίνουν πολύ, ΠΟΛΥ χειρότερα...

Αναλυτικότερα :
Εντάξει, δε χρειάζεται καν να διαβάσεις το plot summary στο πίσω μέρος του dvd, και μόνο που βλέπεις το εξώφυλλο μπορείς να καταλάβεις πολύ καλά περί τίνος πρόκειται : για ένα torture flick εργάκι, φτιαγμένο από κάποιο φιλόδοξο νιάτο που γαλουχήθηκε και εμπνεύστηκε από την κληρονομιά ταινιών τύπου “SAW”. Και τώρα με το δίκιο σου θα με πεις : τώρα αυτό είναι κάτι καλό; Σε γενικές γραμμές... όχι! Δηλαδή και μόνο που άκουσα για αυτή την ταινιούλα, την απέρριψα ασκαρδαμυκτί (πού τα βρίσκω και τα λέω αυτά! Πώς να το κάνουμε, έχω και ένα επίπεδο ο... 'ούστης!) καθώς το τελευταίο πράγμα που είχα όρεξη να δω ήταν ΑΛΛΟ ΕΝΑ torture flick. Έχε χάρη που α) έχω ακόμα νωπές τις πρόσφατες καλές μου εντυπώσεις από το “The Collector” και β) που σύμφωνα με τα όσα άκουσα και διάβασα (όλοι οι επαγγελματίες / wannabe κριτικοί ταινιών διαβάζουμε τις αντίστοιχες κριτικές των άλλων! Όλοι! Όποιος σου ισχυρίζεται το αντίθετο, απλά σε ταϊζει παπαριές!) η ταινιούλα αυτή παρουσιάζεται σαν απρόσμενα καλή, σχεδόν cult! Και επειδή έγινε ένας ψιλοντόρος για την πάρτη της, κάτι που δε θα γινόταν για ένα άγνωστο low budget έργο, αν αυτό δεν είχε όντως κάτι να πει, ε, είπα να της δώσω μια ευκαιρία, ενάντια στα αρχικά μου ένστικτα προς αυτή. Τώρα, έκανα καλά που για άλλη μια φορά πήγα κόντρα στο ένστικτό μου; ε, ... ναι!

Εντάξει, δε μιλάμε και για το αριστούργημα. Αλλά η ταινιούλα αυτή είναι αξιοπρεπέστατη στο είδος της με τις πολύ καλές γυναικείες ερμηνείες να είναι το κερασάκι στην τούρτα. Πρώτα από όλα, η αγαπησιάρα του Brent είναι ένα απίστευτα ζουζουνιάρικο λιμπισίμιο ξανθό και η υπέροχη ερωτική σκηνή στο αυτοκίνητο είναι τόσο άμεση και ρεαλιστική που θα κάνει τα σάλια σου να τρέχουν για τα κατάλευκα βυζάκια της και τις τριανταφυλλί σφιχτές ρωγίτσες της! Τι το'θελα τώρα και τα μελέτησα; ωχ, Παναϊα μου... Επανέρχομαι επειδή ξέφυγα. Η Lola (η... χιλοπιτωμένη, ντε!), σταδιακά μεταμορφώνεται από ένα ντροπαλό κακόμοιρο κοριτσάκι σε μια απίστευτα ΒΑΡΕΜΕΝΗ μέγαιρα και εντυπωσιάζει με τη μακάβρια αλλά και... αληθινή ερμηνεία της! Το μάτι του κοριτσιού αλήθεια γυαλίζει! Κατά τα άλλα, η ταινία δεν έχει τίποτα άλλο να επιδείξει, πέρα από το κλιμακούμενο μαρτύριο του Brent στα χέρια της τρελής! Όπου τα πάντα γίνονται με συνέπεια και αποδοτικότητα, οι σκηνές που θα παρακολουθήσεις είναι ένα γνήσιο ντελίριο... οικογενειακής παραφροσύνης και όλα αυτά φτιάχνονται με αγάπη, μεράκι, πανέξυπνο μοντάζ και προσεκτικά επιλεγμένες γωνίες λήψης, χωρίς να ανατρέχει ποτέ στο δεκανίκι των make up effects και κουβάδων από αίμα και άντερα. Κοινώς, τα παλικάρια έφτιαξαν ένα torture flick σχεδόν αναίμακτο, που όμως παρόλα αυτά καταφέρνει να σε καθηλώσει. Και αυτό δεν είναι κάτι καθόλου εύκολο. Θέλει – και ματρυράει! - τέχνη.

Το στυλ γενικά, καθώς προχωράει η ταινία, απομακρύνεται από τη σχολή του SAW και προσεγγίζει πιο κλασικές horror φόρμες των 60's & 70's και κυρίως τη “σχολή” του πρωτότυπου “Texas Chainsaw Massacre”. Με την τίγκα στα μούτρα σου και σε σημείο αποπνικτικό λωλαμάρα, τα τσιριχτά, τα τρελά χαχανητά και τα αταίριαστα έντονα παστέλ χρώματα που... ξεχειλίζουν σε σχέση με τα σχεδόν άχρωμα πλάνα της “πραγματικότητας” του πρωταγωνιστή. Κορυφή το “Λαβκραφτικό” τέλος, και πριν οι πιο μυημένοι από εσάς αρχίζουν να φαντασιώνονται πλοκάμια, εξωγήινα τοπία και μη Ευκλίδειες γεωμετρίες... ας τα ξεχάσουν και να επικεντρωθούν καλύτερα σε σκηνές από τα “Pickman's Model” & “Rats in the Walls”. Και πάλι, όλα αυτά (προτού με... λιντσάρετε!) είναι καθαρά από ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ μεριάς, με σκηνές που θυμίζουν τις αντίστοιχες από τα διηγήματα και ουχί το σενάριο.

Splatter / Gore :
Μην περιμένεις να δεις λουτρά αίματος και άντερα. Παρόλα αυτά, οι αντίστοιχες σκηνές είναι τόσο “δυνατές” που δεν τα χρειάζονται, με κορυφή τη βάναυση hand made κρανιοανάτρηση...

Ρεζουμέ :
Πολύ καλύτερο από όσο το περίμενα, όχι βέβαια τόσο ΠΟΛΥ καλό όσο μου το παρουσίασαν, αλλά ένα αξιοπρεπέστατο εργάκι του είδους που στέκει μια χαρά από μόνο του και καταφέρνει να ξεχωρίσει άνετα και με το σπαθί του σε σχέση με τα υπόλοιπα σκουπίδια που έχουν συσσωρευτεί σε αυτό το αδικημένο και πολύπαθο υποείδος θρίλερ...