Εταιρία : Sega / Rebellion
Πλατφόρμα : PS3, XBOX 360, PC
Με δυό λογάκια :
Το καινούριο παιχνίδι του franchise προσπαθεί να ανανεώσει και να φέρει ξανά στην επικαιρότητα τη γνωστή σειρά παιχνιδιών, με ανανεωμένους μηχανισμούς gameplay και ανεβάζοντας στο maximum το δείκτη της γραφικής βίας. Εν μέρει τα καταφέρνει, αλλά η σύντομη διάρκεια, τα μικρά, ανέμπνευστα επίπεδα και τα διάχυτα μικρόπροβλήματα στο χειρισμό στέκονται τροχοπέδη στην προσπάθειά του.
Τα Θετικά :
Καλά γραφικά, παρά τα εκάστοτε μικροπροβληματάκια. Τα Aliens δείχνουν και “νιώθουν” υπέροχα. Απολαυστικότατη, χορταστικότατη γραφική βία. 3 διαφορετικά campaigns το καθένα με ριζικά διαφορετικό χειρισμό, στυλ παιχνιδιού και γενικώς επιτυχημένη απόδοση του ιδιαίτερου feeling του χαρακτήρα τους. Υπέροχα ηχητικά εφφέ. Καλό multiplayer – αν βρεις κόσμο να παίξεις. Η collector έκδοση του παιχνιδιού με την υποδειγματική μεταλλική θήκη, το downloadable content, τη φοβερή carte – postale, το Weyland Yutani ραφτό και φυσικά τον υπέροχο λαστιχένιο facehugger!
Τα Αρνητικά :
Μικρά, ανέμπνευστα και επαναλαμβανόμενα επίπεδα. Πολύ σύντομο. Πολύ λίγες οι αληθινά “δυνατές” στιγμές. Επιμέρους γραφικές ατέλειες. Ελλιπής αλληλεπίδραση με το περιβάλλον. Μικροπροβλήματα στο χειρισμό, ειδικά των Predator & Alien. Το campaign του Marine είναι τελείως προβλέψιμο και με απογοητευτικό φινάλε. Είναι ξενέρα να βαράς το alien στο κεφάλι με το κοντάκι του όπλου σου και αυτό να... ζαλίζεται! Αρκετοί “φτηνιάρικοι” ανεξήγητοι θάνατοι. Συχνά (για κονσόλα) κολλήματα. Δεν καταφέρνει να αναπαράγει συγκινήσεις ανάλογες με αυτές που προκαλούσαν οι προκάτοχοί του, τόσα χρόνια πριν. Επιτέλους χρειάζεται λίγη περισσότερη πρωτοτυπία και “φρέσκο αίμα” η παλιά συνταγή γιατί πλέον άρχισε να μπαγιατεύει...
Πόσα πιάνει; 3 / 5
Αναλυτικότερα :
Ωρέ παλικάρια, από πότε σφάζουμε Aliens? Προσωπικά, θυμάμαι τον εαυτό μου από τις εποχές των... 8bit κονσολών (το SEGA master system ήταν η θεϊκοτερη κονσόλα όλων των εποχών!!! Period!) να κυκλοφορώ σε στενούς διαδρόμους υπό τη μορφή ενός... καραφλού sprite χωρίς πρόσωπο που – υποτίθεται – ότι ήταν η Ripley από το Alien 3 και να πυροβολάω με pulse rifles, flamethrowers και smart guns, με έξοχα ηχητικά εφφέ σε κάθε δυνατή ηχητική απόχρωση του “πιου πιου!” υπό τους ήχους ατμοσφαιρικότατων... midi files, που ζήτημα να είχε πάνω από... 3 νότες το καθένα! Εντάξει, το franchise των aliens, του predator, όσο και της μεταξύ των... διαμάχης, το έχουν “αρμέξει” όσο δεν πάει και – μεταξύ μας – αν εσείς ή εγώ ήμασταν στη θέση τους, τα ίδια θα κάναμε και χειρότερα! Δε χρειάζεται δε να πω ότι τα 2 αυτά “τέρατα” τα θεωρώ σαν τα σημαντικότερα του είδους τους στον κινηματογράφο και ως τα πλέον επιτυχημένα. Τώρα, όσον αφορά τα videogames, η μεγάλη επανάσταση του franchise έγινε με τον πρώτο τίτλο της σειράς “Alien vs Predator”, στο αξέχαστο ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΙΚΟ (και... απίστευτα παλούκι!) παιχνίδι που δυστυχώς βγήκε μονάχα στο Atari Jaguar, και ο υπογραφών έλαχε την σπάνια τύχη και τιμή (για Ελληνικά δεδομένα) να κατέχει τότε την κονσόλα και να απολαύσει το συγκεκριμένο παιχνίδι δεόντως! Το οποίο ήταν ατμοσφαιρικότατο, ευφυέστατο και δυστυχώς ο μοναδικός λόγος να αγοράσεις Atari Jaguar, μια καλή κονσόλα, πολύ μπροστά από την εποχή της, που δυστυχώς ξέμεινε από support και χάθηκε άδικα. Κλασική δηλαδή ιστορία που λαμβάνει χώρα με τις κονσόλες της Atari, τόσο στην περίπτωση του Jaguar, όσο και των πρωτοποριακών Atari Lynx και Atari 2600.
Η σειρά συνεχίστηκε στο PC με δυο πολύ αξιόλογους τίτλους, τα “Alien vs Predator 1 & 2”, που παρά το κοινό όνομα, δεν είχαν σχεδόν τίποτα να μοιραστούν με τον πρωτότυπο τίτλο για το Jaguar, εκτός βέβαια από την ιδέα των 3 διαφορετικών campaigns, μια για τον κάθε ένα από τους πρωταγωνιστές (Alien, Predator & colonial marine) σε κοινούς χώρους και λαμβάνοντα χώρα “περίπου” ταυτόχρονα. Παρόλα αυτά, ήταν πολύ καλές κυκλοφορίες, με πολλή εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία και υπέροχο lan multiplayer! Μετά κάτι βγήκε για τις κονσόλες σε μορφή... real time strategy όπου πήγε και άπατο και... κάπου εκεί τελειώνει η ιστορία του τίτλου... μέχρι σήμερα. Η κοινοπραξία SEGA / Rebellion αναλαμβάνουν τώρα να αναβιώσουν τον παλιό τίτλο με επίθεση σε ταυτόχρονα πολλά μέτωπα, καθώς κυκλοφορεί για τις κονσόλες νέας γενιάς αλλά και για PC. Η συνταγή πάνω κάτω ακολουθεί την επιτυχημένη γραμμή, καθώς για άλλη μια φορά πρόκειται – σχεδόν! - για 3 διαφορετικά παιχνίδια σε συσκευασία του ενός. Στο marine campaign αναλαμβάνεις το ρόλο ενός μαυρούλη πρωτάρη colonial marine (που στερείται ονόματος και κυκλοφορεί σαν... rookie!) και προσπαθείς να ανακαλύψεις την αλήθεια σχετικά με ένα “συμβάν” σε έναν εξωγήινο πλανήτη και ταυτόχρονα να επιζήσεις από τις ορδές των aliens αλλά και λίγων, μα νταβραντισμένων predators που βρίσκονται στο κατόπι σου. Σαν Predator, προσπαθείς να επανακτήσεις ένα κομμάτι μυστικής τεχνολογίας που οι άνθρωποι έκλεψαν από έναν κυνηγό του είδους σου. Στην πορεία, ανακαλύπτεις ότι τα κίνητρα πίσω από αυτή την κλοπή είναι πολύ πιο πολύπλοκα και κακόβουλα. Σαν Alien, προσπαθείς να δραπετεύσεις από τη φυλακή που σε έχουν κλείσει οι άνθρωποι και να υπακούσεις στις τηλεπαθητικές εντολές της λατρεμένης σου βασίλισσας.
Ωραία όλα αυτά θα με πεις... αλλά προς τι; Θέλω να πω, αφού το ίδιο πάνω κάτω πακέτο μας το έχουν ήδη προσφέρει 3 φορές, τι έχει να προσφέρει αυτή η τέταρτη προσπάθεια; εεεεε... ναι... κοίτα να δεις. Αφενός, η νοσταλγία είναι μεγάλο πράμα. Και τo franchise των Aliens και του Predator πάντα πρόσφερε και θα προσφέρει γαμάτο υλικό για έμπνευση όσον αφορά comics, ταινίες και παιχνίδια, παρά τις εκάστοτε κακοτεχνίες και προσπάθειες απομύζησης γρήγορου και εύκολου χρήματος από τους φανς. Αφετέρου, έχουμε να παίξουμε κάτι που να φέρει αυτόν τον τίτλο από τα μισά της προηγούμενης 10ετίας, οπότε ένα νέο installment προσαρμοσμένο στις σύγχρονες εξελίξεις όσον αφορά την τεχνολογία αλλά και τους μηχανισμούς gameplay, όπως και να το κάνεις χρειαζόταν. Η πραγματική ερώτηση – τουλάχιστον για τους απανταχού fans – είναι ουσιαστικά η εξής : αυτή η νέα προσπάθεια, αξίζει; εν ολίγοις... όχι, αλλά έχει πλάκα!
Σενάριο / Ατμόσφαιρα :
Το δυνατότερο σημείο του τίτλου είναι φυσικά το... τρισυπόστατο του gameplay του, με τρια campaigns τελείως διαφορετικά μεταξύ τους, που φυσικά αφορούν τον καθένα από τους “πρωταγωνιστές” και το καθένα έχει το δικό του μοναδικό συναίσθημα και ιστορία. Φυσικά, παίζοντας, γρήγορα θα διαπιστώσεις ότι η ιστορία ουσιαστικά είναι μια και τα 3 campaigns αφορούν τις 3 διαφορετικές οπτικές γωνίες με τις οποίες αντιμετωπίζουν τα ίδια γεγονότα οι Marine, Alien & Predator. Συνεπώς, τα σενάριά τους παίζουν σχεδόν ταυτόχρονα, και στις ίδιες τοποθεσίες, αλληλοσυμπληρώνοντας τρόπον τινά το ένα τα κενά του άλλου. Βέβαια, πολύ θα ήθελα να δω ένα πολύ πιο πολύπλοκο σύνολο, καθώς υλικό και αφορμές υπάρχουν, αλλά ακόμα και το βασικό σενάριο είναι υπερβολικά απλό – σχεδόν ημιτελές.
Ακόμα πιο πρόχειρες είναι οι επιμέρους “ιστορίες” των 3 πρωταγωνιστών του παιχνιδιού, καθώς ουσιαστικά λειτουργούν καθαρά διεκπαιρεωτικά σαν αφορμές για τη σφαγή που θα επακολουθήσει. Και οι τρεις τους αποτελούνται από μια γραμμική συνέχεια από objectives που σου δίνονται το ένα μετά την ολοκλήρωση του άλλου και ο χαρακτήρας σου δεν έχει επιλογή παρά να τα υλοποιήσει, χωρίς πάντα να ξέρει το γιατί. Βέβαια, η πλέον ολοκληρωμένη είναι η ιστορία του marine, καθώς εκεί ξετυλίγεται το 90% του σεναρίου. Αλλά όπως και να έχει, είναι τόσο ισχνό, προβλέψιμο και στο τελευταίο μέρος του απογοητευτικό, που μάλλον θα το ξεχάσεις με το που θα τερματίσεις το παιχνίδι. Προβληματικοί στην ανάπτυξή τους είναι και οι πρωταγωνιστές, ειδικά ο marine που είναι τελείως στερημένος προσωπικότητας. Σε όλο το campaign του δεν αρθρώνει πρακτικά λέξη, ούτε και δείχνει ποτέ να “νιώθει” οτιδήποτε από τα τέρατα που συμβαίνουν γύρω του. Γαμώ το κέρατό μου, δεν έχουν μπει καν στον κόπο να τον “βαφτίσουν”, οπότε αναγκάζεσαι να υποδυθείς ένα χαρακτήρα που όλοι τον αποκαλούν απλώς ... rookie (μτφρ : πρωτάρης, “ψάρακας”)!
Όσον αφορά την ατμόσφαιρα, εντάξει, για Aliens vs Predator μιλάμε, οπότε είναι δεδομένη. Αυτό είναι ιδιαίτερα φανερό στα πιο κλειστά, σκοτεινά επίπεδα, όπου οι συγκηνήσεις που έζησες στους προηγούμενους τίτλους του franchise ξαναζωντανεύουν. Κακά τα ψέματα : λίγα πράγματα μπορούν να συγκριθούν με την αγωνία που νιώθεις ψάχνοντας στο σκοτάδι για εχθρούς, με μοναδικά εφόδια το φακό σου και τον motion detector σου να χτυπάει μανιασμένα. Το αυτό ισχύει και όταν σκανάρεις σαν predator έναν τεράστιο ανοιχτό χώρο από ένα καλό παρατηρητήριο, ψάχνοντας για εχθρούς που θα εμπλουτίσουν τη συλλογή σου από τρόπαια κυνηγιού, με το κρανίο και τη σπονδυλική τους στήλη. Ή όταν σαν alien βγάζεις το χαρακτηριστικό σου τσιριχτό, με σκοπό να προσελκύσεις τους εχθρούς σου και όταν αυτοί πλησιάζουν, να σκαρφαλώνεις στα σκοτάδια του ταβανιού και να τους εκτελείς πισώπλατα με πρωτοφανή βία αλλά και υπουλία, ή ακόμα καλύτερα να τους ακινητοποιείς για να γίνουν ξενιστές ενός απαίσιου facehugger που πάντα κρύβεται κάπου τριγύρω. Η τελείως ξεχωριστή αίσθηση των χαρακτήρων καθώς παίζεις, αποτελεί ένα οργανικό σύνολο με την ατμόσφαιρα, ενισχύοντάς την καθώς πραγματικά “νιώθεις” την κάθε κίνηση και ιδιαιτερότητα του καθενός, ίσως καλύτερα από κάθε άλλη φορά. Την ψευδαίσθηση χαλάνε τα ελατώματα και οι άσκοποι περιορισμοί στον χειρισμό και το gameplay τα οποία θα συζητήσουμε παρακάτω στην αντίστοιχη παράγραφο.
Γραφικά / Ήχος :
Πολύ καλά γραφικά, με τα μοντέλα των aliens να ξεχωρίζουν και τις ιδιαίτερες, πολύπλοκες εκφράσεις στο πρόσωπο των marines να εντυπωσιάζουν, ιδιαίτερα στις φάσεις που κάνεις stealth / trophy kill. Αυτό φαίνεται και από τις πολλές λεπτομέρεις που κάνουν τη διαφορά. Όπως πχ από τον τρόπο που ο Predator χαϊδεύει τα ξεριζωμένα μέλη των εχθρών του, ή η απαξίωση με την οποία τσακίζει τα aliens, ενίοτε σπάζοντάς τα στο γόνατο! Από τον χαρακτηριστικό τρόπο τρεξίματός του. Ή από το πώς η οπτική γωνία μεταφέρεται από τα μάτια του alien στην... ερπετοειδή του γλώσσα κάθε φορά που πραγματοποιεί ένα head bite. Όταν γυρίζοντας απότομα δεξιά / αριστερά βλέπεις την ουρά του να κουνιέται, τα μέλη του να προσαρμόζονται στην επιφάνεια που σκαρφαλώνεις, και τα μακριά δάχτυλα να μπλέκονται με ρεαλιστικό τρόπο – δίχως σπάσιμο στα γραφικά! - σε γρίλλιες, δοκάρια και ανάγλυφες επιφάνειες. Βέβαια, μικροπροβληματάκια υπάρχουν και θα μπορούσαν κάλλιστα να είχαν αποφευχθεί, κυρίως σε κάποια ευτυχώς λίγα ανθρώπινα μοντέλα, στα μοντέλα των predators, αλλά και στις... φάτσες των marines που ανακυκλώνονται αρκετά συχνά. Οι φωτισμοί και η έλλειψη αυτών αποδίδονται καλά, το αυτό ισχύει και με την απεικόνιση μέσα από τα οπτικά φίλτρα του predator αλλά και την τύπου... darkvision του alien.
Ο ήχος κινείται σε καλά επίπεδα με πρώτης τάξεως ηχητικά εφφέ και σχεδόν πλήρη απουσία soundtrack – κάτι κατά τη γνώμη μου σωστό καθώς δεν αποσπάει την προσοχή του παίκτη από τη δράση. Τα στριγγλιτά των alien, οι ήχοι των όπλων, οι ατάκες των ανθρώπων (αν και τείνουν να επαναλαμβάνονται) ακούγονται κρυστάλλινα και είναι εξαιρετικής ποιότητας, ενίοτε απευθείας παρμένες από τις αντίστοιχες ταινίες.
Χειρισμός / Gameplay :
Καλός χειρισμός που καταφέρνει να είναι και να τον “νιώθεις” τελείως διαφορετικό για τον καθένα από τους 3 χαρακτήρες. Κάποια ελαττωματάκια υπάρχουν, όπως button prompts που δεν “πιάνουν” έγκαιρα, κάτι που δεν είναι απάλευτο σε casual play, αλλά σίγουρα θα σας στοιχίσει πολλούς άδικους θανάτους σε καταστάσεις όπου απαιτείται αυξημένη ακρίβεια, όπως φερ'ειπείν όταν παίζετε στο hard ή στο nightmare επίπεδο δυσκολίας. Βασικά, το μεγαλύτερο ελάττωμα του χειρισμού είναι η... αναξιοπιστία του. Τόσο ο Predator, όσο και το Alien με τις δυνατότητες που τους παρέχονται “παρακαλάνε” για ανοιχτό παιχνίδι με άπειρη εξερεύνηση και κάθε λογής κόλπα, σε κάθε πιθανή ή απίθανη γωνιά των επιπέδων. Ωστόσο, παίζοντας θα δείτε ότι η ελευθερία του χαρακτήρα είναι αυστηρά ελεγχόμενη από το παιχνίδι. Είναι πολύ συγκεκριμένες οι επιφάνειες και οι περιοχές στις οποίες το παιχνίδι “επιτρέπει” την πρόσβαση, ενώ άλλες παραμένουν για άγνωστο λόγο... άφταστες. Περισσότερο από όλους τους χαρακτήρες σε αυτό τον τομέα πλήγεται ο predator, με τα πολύ περιορισμένα jump spots στα οποία μπορεί να πραγματοποιήσει τα θηριώδη άλματά του. Επιπλέον εμπόδιο στην εξερεύνηση είναι τα ίδια τα επίπεδα εξαιτίας του μικρού μεγέθους τους και της σχετικής τους απλότητας και λιτότητας.
Παράξενος, ως και ασυμβίβαστος με τη φύση του παιχνιδιού σαν shooter πρώτου προσώπου, είναι και ο τομέας της melee μάχης. Προφανώς, ένεκα πρωτοτυπίας οι προγραμματιστές αποφάσισαν να ενισχύσουν το στοιχείο της μάχης σώμα με σώμα. Έτσι, συχνά θα χρειαστεί να βρεθείτε στα χέρια με... aliens και predators και παραδόξως από αυτές τις αψιμαχίες θα βγείτε νικητές, αν πατήσετε σωστά κάποιους συνδυασμούς κουμπιών σε ένα πολύ στενό περιθώριο χρόνου. Παρόλα αυτά, η ιδέα έμεινε ανολοκλήρωτη καθώς η μάχη είναι υπερβολικά απλοϊκή και συνοψίζεται στην εξής φόρμουλα : μπλοκάρεις την επίθεση, αμέσως ανταποκρίνεσαι με μια γρήγορη δική σου και όταν ο αντίπαλός σου ζαλιστεί / πέσει στο έδαφος για ελάχιστα κλάσματα δευτερολέπτου, τον κάνεις κόσκινο με το όπλο σου. Αν και η μάχη σώμα με σώμα είναι οπτικά εντυπασιακή, εντούτοις έχει αρκετά προβλήματα. Αφενός, παρά το έντονο οπτικό στοιχείο, δεν έχεις κανένα έλεγχο σε αυτή, παρά το να πατήσεις έγκαιρα τα αντίστοιχα κουμπιά τη σωστή στιγμή. Δεύτερον, δεν είναι και τόσοκαλοκουρδισμένη, με αποτέλεσμα αρκετά χτυπήματά να πηγαίνουν στο... γάμο του καραγκιόζη, άμυνες να μην πιάνουν, και ενίοτε να πεθαίνει ο χαρακτήρας σας στην ψύχρα, άσχετα από την ενέργεια που του απομένει, ενώ άλλες φορές, όταν είσαι έτοιμος να εκτελέσεις έναν αντίπαλο, αυτός να καταφέρνει τελευταία στιγμή να σε αποφεύγει και να σε ξεσκίζει με τις counter attacks του. Σχεδόν σαν να είναι περισσότερο τύχη, παρά skill το αποτέλεσμα της μάχης.
Πέρα από τον τεχνικό τομέα, αυτό δημιουργεί και κάποιες αισθητικές και λογικές παραδοξότητες. Ένα Alien που μπορεί σε χρόνο μηδέν να ξεσκίσει το οτιδήποτε με τα νύχια του, είναι για ανεξήγητο λόγο τελείως ανυπεράσπιστο στο χτύπημα με τη λαβή από το πιστολάκι του marine! Ξενέρα... πάντως, η melee μάχη κυρίως πλήττει το παιχνίδι του predator που σχεδόν μέχρι το τέλος πολεμάει βασικά με τα wrist razors, καθώς ο πεζοναύτης έτσι και αλλιώς χρησιμοποιεί κατά 99% τα όπλα του και το Alien έτσι και αλλιώς δουλεύει περισσότερο με τις stealth kills οπότε και πάλι δεν πολυχρειάζεται την κατεξοχήν μάχη σώμα με σώμα.
Το μεγάλο πρόβλημα που χαρακτηρίζει το παιχνίδι γενικότερα, είναι μια διάχυτη αίσθηση του... χύμα. Σαν κάποιοι να έκαναν σωστά τη δουλειά τους φτιάχνοντας μια σχετικά σταθερή μηχανή gameplay και καλά γραφικά, και κάποιοι άλλοι να επαφέθηκαν σε αυτό (και φυσικά και στις σίγουρες πωλήσεις που θα φέρει ο τίτλος του παιχνιδιού) και να μην μπήκαν στον κόπο να φτιάξουν καλό σενάριο, πολλά και ενδιαφέρονται επίπεδα ή έστω... αρκετά από αυτά. Έτσι το παιχνίδι έχει όλα κι όλα 5 μικρά και αρκετά απλά επίπεδα, τα οποία τα ξαναπαίζεις σχεδόν ίδια και με τους 3 χαρακτήρες του παιχνιδιού, στα αντίστοιχα campaigns. Επιπλέον, σε συνδυασμό με την αρκετά χαμηλή δυσκολία του, είναι θέμα... απογεύματος να το τερματίσεις και στις 3 ιστορίες. Προσωπικά, χωρίς να το έχω ξαναπαίξει ποτέ και στο normal επίπεδο δυσκολίας, μου πήρε περίπου... 5 ώρες για να τερματισω και τα 3 campaigns. Οπότε απομένεις με 3 λύσεις : το καλό multiplayer, το οποίο όμως κάτι μου λέει ότι δεν θα έχει και τον πολύ κόσμο για να παίξεις, το survival επίπεδο, όπου παίζεις σε μικρά επιπεδάκια σαν marine προσπαθώντας να αντέξεις σε όσα περισσότερα κύματα από Alien μπορείς και τέλος, στο να ξαναπαίξεις τα ίδια επίπεδα σε μεγαλύτερο επίπεδο δυσκολίας. Η τελευταία είναι μάλλον και η πιο ενδιαφέρουσα λύση και αυτή στην οποία είναι πιθανότερο να καταλήξετε. Όμως είναι και η περιοχή όπου τα λάθη του χειρισμού φαίνονται και περισ΄σοτερο, καθώς και το παραμικρό λάθος αποβαίνει μοιραίο. Συνεπώς, στο nightmare επίπεδο δυσκολίας θα κάνετε το πιο ενδιαφέρον αλλά και απογοητευτικό παιχνίδι, καθώς οι περισσότεροι θάνατοί σας θα οφείλονται σε ανακρίβεια των controls παρά σε δικές σας αστοχίες.
Σαν campaigns, το πλέον αδιάφορο είναι αυτό του marine, καθώς δεν έχει τίποτα να προσφέρει σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα shooter πρώτου προσώπου εκεί έξω, η ιστορία και κυρίως η πλοκή του είναι τελείως ελλιπής και προβληματική (σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, απλώς ακολουθείς τις οδηγίες κάποιας φωνής στον ασύρματο και κάνεις πράγματα επειδή έτσι σου ζητείται) και ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας στερείται τελείως προσωπικότητας και ενδιαφέροντος. Δεύτερο χειρότερο είναι αυτό του predator που ενώ έχει τα φόντα να είναι το καλύτερο, εντούτοις είναι το πλέον ευάλωτο στους περιορισμούς των επιπέδων, στις απαγορεύσεις του παιχνιδιού και στα ελαττώματα του χειρισμού. Επίσης, από τη στιγμή που θα πιάσει στα χέρια του το spear, το πλέον βάρβαρα δυνατό και imbalanced όπλο του παιχνιδιού, όλη η πρόκληση πηγαίνει περίπατο, τουλάχιστον μέχρι την καλή τελική μάχη. Τέλος, το πιο αξιόλογο στοιχείο του παιχνιδιού είναι το campaign του alien, που παρά το απαράδεκτα μικρό του μέγεθος, είναι το πλέον ιντριγκαδόρικο και απαιτητικό εγκεφαλικά και... αντανακλαστικά καθώς το κάθε επίπεδο λειτουργεί ουσιαστικά σαν... puzzle game όπου πρέπει να περιφέρεσαι στο χώρο κρυμμένος στις σκιές και να βρεις τον αποδοτικότερο τρόπο να ξεπαστρέψεις τους απαίσιους ανθρώπους που τόλμησαν να φυλακίσουν εσένα και τα αδέρφια σου.
Ρεζουμέ :
Κάποια παιχνίδια φιλοδοξούν να είναι μοναδικές εμπειρίες και να αφήσουν στη μνήμη του παίκτη έντονες αναμνήσεις και βιώματα. Κάποια είναι απλώς rip off ενός εμπορικού τίτλου. Κάποια είναι απλώς καλά για να υπάρχει... μπούγιο. Και κάποια άλλα στοχεύουν στην απλή, άμυαλη και απενοχοποιημένη διασκέδαση. Αυτό το παιχνίδι ανήκει σίγουρα στην τελευταία κατηγορία. Δεν έχω προσωπικά κανένα πρόβλημα με αυτό, και η αλήθεια είναι ότι παρά τα αρκετά ελαττώματά του, το Aliens vs Predator καταφέρνει να είναι – έστω για λίγο – διασκεδαστικότατο. Απλά είναι πολύ κρίμα να σκέφτεσαι πόσο καλύτερο θα ήταν αν είχαν προσεχτεί κάποιες λεπτομέρειες, αν τα επίπεδα ήταν μεγαλύτερα και περισσότερα και αν το σενάριο ήταν πιο ιντριγκαδόρικο.
Ήθελα ΠΟΛΥ να μου αρέσει αυτό το παιχνίδι. Όχι απλά να μου αρέσει – να ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΩ με αυτό το παιχνίδι. Οι SEGA / Rebellion δεν μου έκαναν τη χάρη. Αλλά δείχνουν να βρίσκονται στα σωστά βήματα για μια πλήρη αναβίωση του franchise. Περιμένω με αγωνία το επόμενο βήμα τους, εφόσον μάθουν από τα λάθη που έκαναν σε αυτή την τρόπον τινά πρόβα τζενεράλε. Και μέχρι να έρθει εκείνη η μέρα, δε θα έχω κανένα πρόβλημα να διασκεδάζω κάφρικα με αυτό το ημιτελές, ελαττωματικό αλλά βλαμμένα απολαυστικό παιχνιδάκι. Τέλος, θέλω να ευχαριστήσω θερμά τον Κώστα που χάρη στην super-άμεση παρέμβασή του, προμηθεύτηκα την υπέροχη collector's edition σε τιμή... που δεν τη λες ούτε του παπά!
Γραφικά & ήχος : 3,5 / 5
Gameplay & Χειρισμός : 3 / 5
Ατμόσφαιρα & Σενάριο : 3 / 5
Value for money : 3 / 5
Συνολικά πόσα πιάνει: 3 / 5
Πλατφόρμα : PS3, XBOX 360, PC
Με δυό λογάκια :
Το καινούριο παιχνίδι του franchise προσπαθεί να ανανεώσει και να φέρει ξανά στην επικαιρότητα τη γνωστή σειρά παιχνιδιών, με ανανεωμένους μηχανισμούς gameplay και ανεβάζοντας στο maximum το δείκτη της γραφικής βίας. Εν μέρει τα καταφέρνει, αλλά η σύντομη διάρκεια, τα μικρά, ανέμπνευστα επίπεδα και τα διάχυτα μικρόπροβλήματα στο χειρισμό στέκονται τροχοπέδη στην προσπάθειά του.
Τα Θετικά :
Καλά γραφικά, παρά τα εκάστοτε μικροπροβληματάκια. Τα Aliens δείχνουν και “νιώθουν” υπέροχα. Απολαυστικότατη, χορταστικότατη γραφική βία. 3 διαφορετικά campaigns το καθένα με ριζικά διαφορετικό χειρισμό, στυλ παιχνιδιού και γενικώς επιτυχημένη απόδοση του ιδιαίτερου feeling του χαρακτήρα τους. Υπέροχα ηχητικά εφφέ. Καλό multiplayer – αν βρεις κόσμο να παίξεις. Η collector έκδοση του παιχνιδιού με την υποδειγματική μεταλλική θήκη, το downloadable content, τη φοβερή carte – postale, το Weyland Yutani ραφτό και φυσικά τον υπέροχο λαστιχένιο facehugger!
Τα Αρνητικά :
Μικρά, ανέμπνευστα και επαναλαμβανόμενα επίπεδα. Πολύ σύντομο. Πολύ λίγες οι αληθινά “δυνατές” στιγμές. Επιμέρους γραφικές ατέλειες. Ελλιπής αλληλεπίδραση με το περιβάλλον. Μικροπροβλήματα στο χειρισμό, ειδικά των Predator & Alien. Το campaign του Marine είναι τελείως προβλέψιμο και με απογοητευτικό φινάλε. Είναι ξενέρα να βαράς το alien στο κεφάλι με το κοντάκι του όπλου σου και αυτό να... ζαλίζεται! Αρκετοί “φτηνιάρικοι” ανεξήγητοι θάνατοι. Συχνά (για κονσόλα) κολλήματα. Δεν καταφέρνει να αναπαράγει συγκινήσεις ανάλογες με αυτές που προκαλούσαν οι προκάτοχοί του, τόσα χρόνια πριν. Επιτέλους χρειάζεται λίγη περισσότερη πρωτοτυπία και “φρέσκο αίμα” η παλιά συνταγή γιατί πλέον άρχισε να μπαγιατεύει...
Πόσα πιάνει; 3 / 5
Αναλυτικότερα :
Ωρέ παλικάρια, από πότε σφάζουμε Aliens? Προσωπικά, θυμάμαι τον εαυτό μου από τις εποχές των... 8bit κονσολών (το SEGA master system ήταν η θεϊκοτερη κονσόλα όλων των εποχών!!! Period!) να κυκλοφορώ σε στενούς διαδρόμους υπό τη μορφή ενός... καραφλού sprite χωρίς πρόσωπο που – υποτίθεται – ότι ήταν η Ripley από το Alien 3 και να πυροβολάω με pulse rifles, flamethrowers και smart guns, με έξοχα ηχητικά εφφέ σε κάθε δυνατή ηχητική απόχρωση του “πιου πιου!” υπό τους ήχους ατμοσφαιρικότατων... midi files, που ζήτημα να είχε πάνω από... 3 νότες το καθένα! Εντάξει, το franchise των aliens, του predator, όσο και της μεταξύ των... διαμάχης, το έχουν “αρμέξει” όσο δεν πάει και – μεταξύ μας – αν εσείς ή εγώ ήμασταν στη θέση τους, τα ίδια θα κάναμε και χειρότερα! Δε χρειάζεται δε να πω ότι τα 2 αυτά “τέρατα” τα θεωρώ σαν τα σημαντικότερα του είδους τους στον κινηματογράφο και ως τα πλέον επιτυχημένα. Τώρα, όσον αφορά τα videogames, η μεγάλη επανάσταση του franchise έγινε με τον πρώτο τίτλο της σειράς “Alien vs Predator”, στο αξέχαστο ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΙΚΟ (και... απίστευτα παλούκι!) παιχνίδι που δυστυχώς βγήκε μονάχα στο Atari Jaguar, και ο υπογραφών έλαχε την σπάνια τύχη και τιμή (για Ελληνικά δεδομένα) να κατέχει τότε την κονσόλα και να απολαύσει το συγκεκριμένο παιχνίδι δεόντως! Το οποίο ήταν ατμοσφαιρικότατο, ευφυέστατο και δυστυχώς ο μοναδικός λόγος να αγοράσεις Atari Jaguar, μια καλή κονσόλα, πολύ μπροστά από την εποχή της, που δυστυχώς ξέμεινε από support και χάθηκε άδικα. Κλασική δηλαδή ιστορία που λαμβάνει χώρα με τις κονσόλες της Atari, τόσο στην περίπτωση του Jaguar, όσο και των πρωτοποριακών Atari Lynx και Atari 2600.
Η σειρά συνεχίστηκε στο PC με δυο πολύ αξιόλογους τίτλους, τα “Alien vs Predator 1 & 2”, που παρά το κοινό όνομα, δεν είχαν σχεδόν τίποτα να μοιραστούν με τον πρωτότυπο τίτλο για το Jaguar, εκτός βέβαια από την ιδέα των 3 διαφορετικών campaigns, μια για τον κάθε ένα από τους πρωταγωνιστές (Alien, Predator & colonial marine) σε κοινούς χώρους και λαμβάνοντα χώρα “περίπου” ταυτόχρονα. Παρόλα αυτά, ήταν πολύ καλές κυκλοφορίες, με πολλή εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία και υπέροχο lan multiplayer! Μετά κάτι βγήκε για τις κονσόλες σε μορφή... real time strategy όπου πήγε και άπατο και... κάπου εκεί τελειώνει η ιστορία του τίτλου... μέχρι σήμερα. Η κοινοπραξία SEGA / Rebellion αναλαμβάνουν τώρα να αναβιώσουν τον παλιό τίτλο με επίθεση σε ταυτόχρονα πολλά μέτωπα, καθώς κυκλοφορεί για τις κονσόλες νέας γενιάς αλλά και για PC. Η συνταγή πάνω κάτω ακολουθεί την επιτυχημένη γραμμή, καθώς για άλλη μια φορά πρόκειται – σχεδόν! - για 3 διαφορετικά παιχνίδια σε συσκευασία του ενός. Στο marine campaign αναλαμβάνεις το ρόλο ενός μαυρούλη πρωτάρη colonial marine (που στερείται ονόματος και κυκλοφορεί σαν... rookie!) και προσπαθείς να ανακαλύψεις την αλήθεια σχετικά με ένα “συμβάν” σε έναν εξωγήινο πλανήτη και ταυτόχρονα να επιζήσεις από τις ορδές των aliens αλλά και λίγων, μα νταβραντισμένων predators που βρίσκονται στο κατόπι σου. Σαν Predator, προσπαθείς να επανακτήσεις ένα κομμάτι μυστικής τεχνολογίας που οι άνθρωποι έκλεψαν από έναν κυνηγό του είδους σου. Στην πορεία, ανακαλύπτεις ότι τα κίνητρα πίσω από αυτή την κλοπή είναι πολύ πιο πολύπλοκα και κακόβουλα. Σαν Alien, προσπαθείς να δραπετεύσεις από τη φυλακή που σε έχουν κλείσει οι άνθρωποι και να υπακούσεις στις τηλεπαθητικές εντολές της λατρεμένης σου βασίλισσας.
Ωραία όλα αυτά θα με πεις... αλλά προς τι; Θέλω να πω, αφού το ίδιο πάνω κάτω πακέτο μας το έχουν ήδη προσφέρει 3 φορές, τι έχει να προσφέρει αυτή η τέταρτη προσπάθεια; εεεεε... ναι... κοίτα να δεις. Αφενός, η νοσταλγία είναι μεγάλο πράμα. Και τo franchise των Aliens και του Predator πάντα πρόσφερε και θα προσφέρει γαμάτο υλικό για έμπνευση όσον αφορά comics, ταινίες και παιχνίδια, παρά τις εκάστοτε κακοτεχνίες και προσπάθειες απομύζησης γρήγορου και εύκολου χρήματος από τους φανς. Αφετέρου, έχουμε να παίξουμε κάτι που να φέρει αυτόν τον τίτλο από τα μισά της προηγούμενης 10ετίας, οπότε ένα νέο installment προσαρμοσμένο στις σύγχρονες εξελίξεις όσον αφορά την τεχνολογία αλλά και τους μηχανισμούς gameplay, όπως και να το κάνεις χρειαζόταν. Η πραγματική ερώτηση – τουλάχιστον για τους απανταχού fans – είναι ουσιαστικά η εξής : αυτή η νέα προσπάθεια, αξίζει; εν ολίγοις... όχι, αλλά έχει πλάκα!
Σενάριο / Ατμόσφαιρα :
Το δυνατότερο σημείο του τίτλου είναι φυσικά το... τρισυπόστατο του gameplay του, με τρια campaigns τελείως διαφορετικά μεταξύ τους, που φυσικά αφορούν τον καθένα από τους “πρωταγωνιστές” και το καθένα έχει το δικό του μοναδικό συναίσθημα και ιστορία. Φυσικά, παίζοντας, γρήγορα θα διαπιστώσεις ότι η ιστορία ουσιαστικά είναι μια και τα 3 campaigns αφορούν τις 3 διαφορετικές οπτικές γωνίες με τις οποίες αντιμετωπίζουν τα ίδια γεγονότα οι Marine, Alien & Predator. Συνεπώς, τα σενάριά τους παίζουν σχεδόν ταυτόχρονα, και στις ίδιες τοποθεσίες, αλληλοσυμπληρώνοντας τρόπον τινά το ένα τα κενά του άλλου. Βέβαια, πολύ θα ήθελα να δω ένα πολύ πιο πολύπλοκο σύνολο, καθώς υλικό και αφορμές υπάρχουν, αλλά ακόμα και το βασικό σενάριο είναι υπερβολικά απλό – σχεδόν ημιτελές.
Ακόμα πιο πρόχειρες είναι οι επιμέρους “ιστορίες” των 3 πρωταγωνιστών του παιχνιδιού, καθώς ουσιαστικά λειτουργούν καθαρά διεκπαιρεωτικά σαν αφορμές για τη σφαγή που θα επακολουθήσει. Και οι τρεις τους αποτελούνται από μια γραμμική συνέχεια από objectives που σου δίνονται το ένα μετά την ολοκλήρωση του άλλου και ο χαρακτήρας σου δεν έχει επιλογή παρά να τα υλοποιήσει, χωρίς πάντα να ξέρει το γιατί. Βέβαια, η πλέον ολοκληρωμένη είναι η ιστορία του marine, καθώς εκεί ξετυλίγεται το 90% του σεναρίου. Αλλά όπως και να έχει, είναι τόσο ισχνό, προβλέψιμο και στο τελευταίο μέρος του απογοητευτικό, που μάλλον θα το ξεχάσεις με το που θα τερματίσεις το παιχνίδι. Προβληματικοί στην ανάπτυξή τους είναι και οι πρωταγωνιστές, ειδικά ο marine που είναι τελείως στερημένος προσωπικότητας. Σε όλο το campaign του δεν αρθρώνει πρακτικά λέξη, ούτε και δείχνει ποτέ να “νιώθει” οτιδήποτε από τα τέρατα που συμβαίνουν γύρω του. Γαμώ το κέρατό μου, δεν έχουν μπει καν στον κόπο να τον “βαφτίσουν”, οπότε αναγκάζεσαι να υποδυθείς ένα χαρακτήρα που όλοι τον αποκαλούν απλώς ... rookie (μτφρ : πρωτάρης, “ψάρακας”)!
Όσον αφορά την ατμόσφαιρα, εντάξει, για Aliens vs Predator μιλάμε, οπότε είναι δεδομένη. Αυτό είναι ιδιαίτερα φανερό στα πιο κλειστά, σκοτεινά επίπεδα, όπου οι συγκηνήσεις που έζησες στους προηγούμενους τίτλους του franchise ξαναζωντανεύουν. Κακά τα ψέματα : λίγα πράγματα μπορούν να συγκριθούν με την αγωνία που νιώθεις ψάχνοντας στο σκοτάδι για εχθρούς, με μοναδικά εφόδια το φακό σου και τον motion detector σου να χτυπάει μανιασμένα. Το αυτό ισχύει και όταν σκανάρεις σαν predator έναν τεράστιο ανοιχτό χώρο από ένα καλό παρατηρητήριο, ψάχνοντας για εχθρούς που θα εμπλουτίσουν τη συλλογή σου από τρόπαια κυνηγιού, με το κρανίο και τη σπονδυλική τους στήλη. Ή όταν σαν alien βγάζεις το χαρακτηριστικό σου τσιριχτό, με σκοπό να προσελκύσεις τους εχθρούς σου και όταν αυτοί πλησιάζουν, να σκαρφαλώνεις στα σκοτάδια του ταβανιού και να τους εκτελείς πισώπλατα με πρωτοφανή βία αλλά και υπουλία, ή ακόμα καλύτερα να τους ακινητοποιείς για να γίνουν ξενιστές ενός απαίσιου facehugger που πάντα κρύβεται κάπου τριγύρω. Η τελείως ξεχωριστή αίσθηση των χαρακτήρων καθώς παίζεις, αποτελεί ένα οργανικό σύνολο με την ατμόσφαιρα, ενισχύοντάς την καθώς πραγματικά “νιώθεις” την κάθε κίνηση και ιδιαιτερότητα του καθενός, ίσως καλύτερα από κάθε άλλη φορά. Την ψευδαίσθηση χαλάνε τα ελατώματα και οι άσκοποι περιορισμοί στον χειρισμό και το gameplay τα οποία θα συζητήσουμε παρακάτω στην αντίστοιχη παράγραφο.
Γραφικά / Ήχος :
Πολύ καλά γραφικά, με τα μοντέλα των aliens να ξεχωρίζουν και τις ιδιαίτερες, πολύπλοκες εκφράσεις στο πρόσωπο των marines να εντυπωσιάζουν, ιδιαίτερα στις φάσεις που κάνεις stealth / trophy kill. Αυτό φαίνεται και από τις πολλές λεπτομέρεις που κάνουν τη διαφορά. Όπως πχ από τον τρόπο που ο Predator χαϊδεύει τα ξεριζωμένα μέλη των εχθρών του, ή η απαξίωση με την οποία τσακίζει τα aliens, ενίοτε σπάζοντάς τα στο γόνατο! Από τον χαρακτηριστικό τρόπο τρεξίματός του. Ή από το πώς η οπτική γωνία μεταφέρεται από τα μάτια του alien στην... ερπετοειδή του γλώσσα κάθε φορά που πραγματοποιεί ένα head bite. Όταν γυρίζοντας απότομα δεξιά / αριστερά βλέπεις την ουρά του να κουνιέται, τα μέλη του να προσαρμόζονται στην επιφάνεια που σκαρφαλώνεις, και τα μακριά δάχτυλα να μπλέκονται με ρεαλιστικό τρόπο – δίχως σπάσιμο στα γραφικά! - σε γρίλλιες, δοκάρια και ανάγλυφες επιφάνειες. Βέβαια, μικροπροβληματάκια υπάρχουν και θα μπορούσαν κάλλιστα να είχαν αποφευχθεί, κυρίως σε κάποια ευτυχώς λίγα ανθρώπινα μοντέλα, στα μοντέλα των predators, αλλά και στις... φάτσες των marines που ανακυκλώνονται αρκετά συχνά. Οι φωτισμοί και η έλλειψη αυτών αποδίδονται καλά, το αυτό ισχύει και με την απεικόνιση μέσα από τα οπτικά φίλτρα του predator αλλά και την τύπου... darkvision του alien.
Ο ήχος κινείται σε καλά επίπεδα με πρώτης τάξεως ηχητικά εφφέ και σχεδόν πλήρη απουσία soundtrack – κάτι κατά τη γνώμη μου σωστό καθώς δεν αποσπάει την προσοχή του παίκτη από τη δράση. Τα στριγγλιτά των alien, οι ήχοι των όπλων, οι ατάκες των ανθρώπων (αν και τείνουν να επαναλαμβάνονται) ακούγονται κρυστάλλινα και είναι εξαιρετικής ποιότητας, ενίοτε απευθείας παρμένες από τις αντίστοιχες ταινίες.
Χειρισμός / Gameplay :
Καλός χειρισμός που καταφέρνει να είναι και να τον “νιώθεις” τελείως διαφορετικό για τον καθένα από τους 3 χαρακτήρες. Κάποια ελαττωματάκια υπάρχουν, όπως button prompts που δεν “πιάνουν” έγκαιρα, κάτι που δεν είναι απάλευτο σε casual play, αλλά σίγουρα θα σας στοιχίσει πολλούς άδικους θανάτους σε καταστάσεις όπου απαιτείται αυξημένη ακρίβεια, όπως φερ'ειπείν όταν παίζετε στο hard ή στο nightmare επίπεδο δυσκολίας. Βασικά, το μεγαλύτερο ελάττωμα του χειρισμού είναι η... αναξιοπιστία του. Τόσο ο Predator, όσο και το Alien με τις δυνατότητες που τους παρέχονται “παρακαλάνε” για ανοιχτό παιχνίδι με άπειρη εξερεύνηση και κάθε λογής κόλπα, σε κάθε πιθανή ή απίθανη γωνιά των επιπέδων. Ωστόσο, παίζοντας θα δείτε ότι η ελευθερία του χαρακτήρα είναι αυστηρά ελεγχόμενη από το παιχνίδι. Είναι πολύ συγκεκριμένες οι επιφάνειες και οι περιοχές στις οποίες το παιχνίδι “επιτρέπει” την πρόσβαση, ενώ άλλες παραμένουν για άγνωστο λόγο... άφταστες. Περισσότερο από όλους τους χαρακτήρες σε αυτό τον τομέα πλήγεται ο predator, με τα πολύ περιορισμένα jump spots στα οποία μπορεί να πραγματοποιήσει τα θηριώδη άλματά του. Επιπλέον εμπόδιο στην εξερεύνηση είναι τα ίδια τα επίπεδα εξαιτίας του μικρού μεγέθους τους και της σχετικής τους απλότητας και λιτότητας.
Παράξενος, ως και ασυμβίβαστος με τη φύση του παιχνιδιού σαν shooter πρώτου προσώπου, είναι και ο τομέας της melee μάχης. Προφανώς, ένεκα πρωτοτυπίας οι προγραμματιστές αποφάσισαν να ενισχύσουν το στοιχείο της μάχης σώμα με σώμα. Έτσι, συχνά θα χρειαστεί να βρεθείτε στα χέρια με... aliens και predators και παραδόξως από αυτές τις αψιμαχίες θα βγείτε νικητές, αν πατήσετε σωστά κάποιους συνδυασμούς κουμπιών σε ένα πολύ στενό περιθώριο χρόνου. Παρόλα αυτά, η ιδέα έμεινε ανολοκλήρωτη καθώς η μάχη είναι υπερβολικά απλοϊκή και συνοψίζεται στην εξής φόρμουλα : μπλοκάρεις την επίθεση, αμέσως ανταποκρίνεσαι με μια γρήγορη δική σου και όταν ο αντίπαλός σου ζαλιστεί / πέσει στο έδαφος για ελάχιστα κλάσματα δευτερολέπτου, τον κάνεις κόσκινο με το όπλο σου. Αν και η μάχη σώμα με σώμα είναι οπτικά εντυπασιακή, εντούτοις έχει αρκετά προβλήματα. Αφενός, παρά το έντονο οπτικό στοιχείο, δεν έχεις κανένα έλεγχο σε αυτή, παρά το να πατήσεις έγκαιρα τα αντίστοιχα κουμπιά τη σωστή στιγμή. Δεύτερον, δεν είναι και τόσοκαλοκουρδισμένη, με αποτέλεσμα αρκετά χτυπήματά να πηγαίνουν στο... γάμο του καραγκιόζη, άμυνες να μην πιάνουν, και ενίοτε να πεθαίνει ο χαρακτήρας σας στην ψύχρα, άσχετα από την ενέργεια που του απομένει, ενώ άλλες φορές, όταν είσαι έτοιμος να εκτελέσεις έναν αντίπαλο, αυτός να καταφέρνει τελευταία στιγμή να σε αποφεύγει και να σε ξεσκίζει με τις counter attacks του. Σχεδόν σαν να είναι περισσότερο τύχη, παρά skill το αποτέλεσμα της μάχης.
Πέρα από τον τεχνικό τομέα, αυτό δημιουργεί και κάποιες αισθητικές και λογικές παραδοξότητες. Ένα Alien που μπορεί σε χρόνο μηδέν να ξεσκίσει το οτιδήποτε με τα νύχια του, είναι για ανεξήγητο λόγο τελείως ανυπεράσπιστο στο χτύπημα με τη λαβή από το πιστολάκι του marine! Ξενέρα... πάντως, η melee μάχη κυρίως πλήττει το παιχνίδι του predator που σχεδόν μέχρι το τέλος πολεμάει βασικά με τα wrist razors, καθώς ο πεζοναύτης έτσι και αλλιώς χρησιμοποιεί κατά 99% τα όπλα του και το Alien έτσι και αλλιώς δουλεύει περισσότερο με τις stealth kills οπότε και πάλι δεν πολυχρειάζεται την κατεξοχήν μάχη σώμα με σώμα.
Το μεγάλο πρόβλημα που χαρακτηρίζει το παιχνίδι γενικότερα, είναι μια διάχυτη αίσθηση του... χύμα. Σαν κάποιοι να έκαναν σωστά τη δουλειά τους φτιάχνοντας μια σχετικά σταθερή μηχανή gameplay και καλά γραφικά, και κάποιοι άλλοι να επαφέθηκαν σε αυτό (και φυσικά και στις σίγουρες πωλήσεις που θα φέρει ο τίτλος του παιχνιδιού) και να μην μπήκαν στον κόπο να φτιάξουν καλό σενάριο, πολλά και ενδιαφέρονται επίπεδα ή έστω... αρκετά από αυτά. Έτσι το παιχνίδι έχει όλα κι όλα 5 μικρά και αρκετά απλά επίπεδα, τα οποία τα ξαναπαίζεις σχεδόν ίδια και με τους 3 χαρακτήρες του παιχνιδιού, στα αντίστοιχα campaigns. Επιπλέον, σε συνδυασμό με την αρκετά χαμηλή δυσκολία του, είναι θέμα... απογεύματος να το τερματίσεις και στις 3 ιστορίες. Προσωπικά, χωρίς να το έχω ξαναπαίξει ποτέ και στο normal επίπεδο δυσκολίας, μου πήρε περίπου... 5 ώρες για να τερματισω και τα 3 campaigns. Οπότε απομένεις με 3 λύσεις : το καλό multiplayer, το οποίο όμως κάτι μου λέει ότι δεν θα έχει και τον πολύ κόσμο για να παίξεις, το survival επίπεδο, όπου παίζεις σε μικρά επιπεδάκια σαν marine προσπαθώντας να αντέξεις σε όσα περισσότερα κύματα από Alien μπορείς και τέλος, στο να ξαναπαίξεις τα ίδια επίπεδα σε μεγαλύτερο επίπεδο δυσκολίας. Η τελευταία είναι μάλλον και η πιο ενδιαφέρουσα λύση και αυτή στην οποία είναι πιθανότερο να καταλήξετε. Όμως είναι και η περιοχή όπου τα λάθη του χειρισμού φαίνονται και περισ΄σοτερο, καθώς και το παραμικρό λάθος αποβαίνει μοιραίο. Συνεπώς, στο nightmare επίπεδο δυσκολίας θα κάνετε το πιο ενδιαφέρον αλλά και απογοητευτικό παιχνίδι, καθώς οι περισσότεροι θάνατοί σας θα οφείλονται σε ανακρίβεια των controls παρά σε δικές σας αστοχίες.
Σαν campaigns, το πλέον αδιάφορο είναι αυτό του marine, καθώς δεν έχει τίποτα να προσφέρει σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα shooter πρώτου προσώπου εκεί έξω, η ιστορία και κυρίως η πλοκή του είναι τελείως ελλιπής και προβληματική (σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, απλώς ακολουθείς τις οδηγίες κάποιας φωνής στον ασύρματο και κάνεις πράγματα επειδή έτσι σου ζητείται) και ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας στερείται τελείως προσωπικότητας και ενδιαφέροντος. Δεύτερο χειρότερο είναι αυτό του predator που ενώ έχει τα φόντα να είναι το καλύτερο, εντούτοις είναι το πλέον ευάλωτο στους περιορισμούς των επιπέδων, στις απαγορεύσεις του παιχνιδιού και στα ελαττώματα του χειρισμού. Επίσης, από τη στιγμή που θα πιάσει στα χέρια του το spear, το πλέον βάρβαρα δυνατό και imbalanced όπλο του παιχνιδιού, όλη η πρόκληση πηγαίνει περίπατο, τουλάχιστον μέχρι την καλή τελική μάχη. Τέλος, το πιο αξιόλογο στοιχείο του παιχνιδιού είναι το campaign του alien, που παρά το απαράδεκτα μικρό του μέγεθος, είναι το πλέον ιντριγκαδόρικο και απαιτητικό εγκεφαλικά και... αντανακλαστικά καθώς το κάθε επίπεδο λειτουργεί ουσιαστικά σαν... puzzle game όπου πρέπει να περιφέρεσαι στο χώρο κρυμμένος στις σκιές και να βρεις τον αποδοτικότερο τρόπο να ξεπαστρέψεις τους απαίσιους ανθρώπους που τόλμησαν να φυλακίσουν εσένα και τα αδέρφια σου.
Ρεζουμέ :
Κάποια παιχνίδια φιλοδοξούν να είναι μοναδικές εμπειρίες και να αφήσουν στη μνήμη του παίκτη έντονες αναμνήσεις και βιώματα. Κάποια είναι απλώς rip off ενός εμπορικού τίτλου. Κάποια είναι απλώς καλά για να υπάρχει... μπούγιο. Και κάποια άλλα στοχεύουν στην απλή, άμυαλη και απενοχοποιημένη διασκέδαση. Αυτό το παιχνίδι ανήκει σίγουρα στην τελευταία κατηγορία. Δεν έχω προσωπικά κανένα πρόβλημα με αυτό, και η αλήθεια είναι ότι παρά τα αρκετά ελαττώματά του, το Aliens vs Predator καταφέρνει να είναι – έστω για λίγο – διασκεδαστικότατο. Απλά είναι πολύ κρίμα να σκέφτεσαι πόσο καλύτερο θα ήταν αν είχαν προσεχτεί κάποιες λεπτομέρειες, αν τα επίπεδα ήταν μεγαλύτερα και περισσότερα και αν το σενάριο ήταν πιο ιντριγκαδόρικο.
Ήθελα ΠΟΛΥ να μου αρέσει αυτό το παιχνίδι. Όχι απλά να μου αρέσει – να ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΩ με αυτό το παιχνίδι. Οι SEGA / Rebellion δεν μου έκαναν τη χάρη. Αλλά δείχνουν να βρίσκονται στα σωστά βήματα για μια πλήρη αναβίωση του franchise. Περιμένω με αγωνία το επόμενο βήμα τους, εφόσον μάθουν από τα λάθη που έκαναν σε αυτή την τρόπον τινά πρόβα τζενεράλε. Και μέχρι να έρθει εκείνη η μέρα, δε θα έχω κανένα πρόβλημα να διασκεδάζω κάφρικα με αυτό το ημιτελές, ελαττωματικό αλλά βλαμμένα απολαυστικό παιχνιδάκι. Τέλος, θέλω να ευχαριστήσω θερμά τον Κώστα που χάρη στην super-άμεση παρέμβασή του, προμηθεύτηκα την υπέροχη collector's edition σε τιμή... που δεν τη λες ούτε του παπά!
Γραφικά & ήχος : 3,5 / 5
Gameplay & Χειρισμός : 3 / 5
Ατμόσφαιρα & Σενάριο : 3 / 5
Value for money : 3 / 5
Συνολικά πόσα πιάνει: 3 / 5
