Άλλο πράκτωρ, άλλο εισπράκτωρ. Ο σωστός πράκτορας δεν κόβει ποτέ εισητήρια. Κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια που ονομάζεται έρωτας με τον Bond. Μόλις πέρσι είχα ξαναμπεί στη διαδικασία να δω πάλι από την αρχή όλες τις ταινίες το περιβόητου πράκτορα.
Τώρα θα με πείτε - και με το δίκιο σας - "καλά, εσύ, ένας καταξιωμένος, κοσμογυρισμένος λόγιος ταινιοκριτικός, σινεφιλ και Dungeon Master,
γυμνασμένος ξανθός γαλανομάτης, είναι δυνατόν να βλέπεις 007?"
Ε, ναι ρε, βλέπω! Τι δηλαδή, εσείς δεν έχετε καμια ένοχη απόλαυση στη ζωή σας? Γουστάρω Bond
κάργα. Βλέπω
ΤΩΡΑ, άμεσα, οποιο από τα έργα του θέλετε. Ακόμα και τα χαζά του, π.χ.
A View to a Kill. Ακόμα και το ανεκδιήγητο
In the Majesty's Secret Service. Τόσο καλά.
Στο θέμα μας. Το
Casino Royale τα'σπαγε. Το είδα πρεμιέρα στο σινεμά. Το νοίκιασα (2 φορές) για να το ξαναδώ. Και τελικά το αγόρασα σε dvd. Και όταν θα πάρω το ρημάδι το Blue Ray που'χω βάλει στο μάτι, πάλι θα το ξαναγοράσω. Εντάξει, ο
Daniel Craig έχει φάτσα Αλβανού γαλατά. Έχει και
αλβανικά αυτιά. Από τα πεταχτά. Αλλά με την άπαιχτη ερμηνεία του έδωσε στον 007 το φιλί της ζωής, επανέφερε τη φρεσκάδα που τόσο έλειπε από τις τελευταίες του ταινίες. Είναι και ο σκηνοθέτης.
Marc Forster. Παλικάρι από τα λίγα. Παπάδες έκανε πίσω από την κάμερα. Για πρώτη φορά μετά από αρκετά χρόνια, ταινία του 007 θυμήθηκε ότι απευθύνεται σε κοινό και όχι μόνο σε χορηγούς. Η συνέχεια γνωστή. Το Casino Royale έγινε η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία όλων των εποχών για τον Bond. Και ο πήχης μπήκε ψηλά. Πολύ ψηλά. Το sequel εμπορικά αλλά και καλλιτεχνικά ήταν επιβεβλημένο. Πίσω από το τιμόνι, το ίδιο επιτυχημένο team.
Ομάδα που κερδίζει δεν την αλλάζεις. Σωστός.
Το βρεγμένο απόγευμα της προηγούμενης Παρασκευής με βρήκε έξω από το συνοικιακό μου Ster στον Άγιο Ελευθέριο. Αναψυκτικό γίγας στο ένα χέρι, ταψί ζεστά nachos με διπλό cheddar cheese στο άλλο. Πάνω στο κεφάλι μου να ισορροπεί ένα μπουκάλι νερό και ανάμεσα στα δόντια μου πιασμένα τα εισητήρια. Κάτι πρέπει να γίνει επειγόντως με αυτά τα multiplex μοντέρνα στέκια της παγκοσμιοποίησης. Δε χωρούν πια τις καταναλωτικές μας ανάγκες, θέλουμε και άλλο χώρο για τα ψώνια. Εξάλλου,
λεφτά δεν έχουμε? Νομίζω ότι ένα καλάθι της νοικοκυράς ή ένα τροχήλατο καροτσάκι τύπου super market είναι πια επιβεβλημένο για κάθε πελάτη του κυλικείου του σινεμά.
Καθόμαστε στις θέσεις μας. Τα φώτα χαμηλώνουν, το show αρχίζει. Στο καπάκι τίτλοι αρχής. Χωρίς διαφημίσεις. Άτιμη οικονομική κρίση. Χωρίς το χαρακτηριστικό σποτάκι - σήμα κατατεθέν. Ξέρετε, αυτό που παρακολουθούμε τον Bond μέσα από την κάννη ενός όπλου να περπατάει, να γυρνάει ξαφνικά και να πυροβολεί προς το κοινό. Μετακόμισε για αυτή τη φορά στους τίτλους τέλους. Οι τίτλοι αρχής έχουν παρόμοια τεχνοτροπία με αυτούς του Casino Royale. Αδιάφοροι. Κάπου ανάμεσα σε κάτι μπλε και πράσινα CGI σκάει και ένα ζευγάρι
βυζάκια. Δε μας χάλασε. Το τραγούδι ίσως το χειρότερο από κάθε άλλη ταινία του. Είντα
Jack White & Alicia Keys μας διαφήμιζαν... μάπα το καρπούζι. Κουβάς το στοίχημα.
Πάμε παρακάτω. Ξεκίνημα απότομο με δράση.
Της πουτάνας γίνεται. Ο σκηνοθέτης πρέπει να έβγαλε τα μάτια του παρακολουθώντας όλες τις ταινίες δράσης των τελευταίων 10 ετών και να ξεσήκωσε τα καλύτερα κόλπα από όλες. Ο Craig ξανά υπόδειγμα. Αγέρωχος, ανέκφραστος εξωτερικά, αλλά από μέσα του βράζει. Πιό τσαλακωμένος από παλιά. Πιο φονιάς. Χτυπάει, πληγώνεται, ματώνει. Κάνει λάθη, σφάζει τους εχθρούς του στο γόνατο εις βάρος της αποστολής. Χαρακτηριστική η ατάκα της "Μ" (δε θα σας την πω) που εκπλήσσεται όταν ο Bond αφήνει επιτέλους κάποιον να ξεφύγει από τα χέρια του ζωντανός.
Η
Olga Kurylenko μανάρι σωστό.
Σωματάκι για γλύψιμο από πάνω μέχρι κάτω. Ωραία σαν Τσέχα αεροσυνοδός. Και τα λέει κιόλας. Πολύ ευχάριστη έκπληξη. Τη θέλαμε κι άλλο. Ωραίες και οι στιγμές-φόρος τιμής σε προηγούμενες ταινίες. Η εγκληματική οργάνωση
Quantum δεν είναι άλλη από το σύγχρονο ανάλογο της
Spectre των παλιών ταινιών 007. Η σκηνή με τη νεκρή κοπέλα στο κρεβάτι του Bond παραπέμπει απροκάλυπτα στην αντίστοιχη στο
Goldfinger. Μόνο που εδώ η κοπέλα είναι βαμμένη με πετρέλαιο. Nice touch. Έχει και άλλα τέτοια.
Η ταινία τελειώνει αφήνοντας μας να απορούμε πώς πέρασε τόσο γρήγορα η ώρα. Επειδή
περάσαμε καλά. Αλλά η γεύση που μένει είναι γλυκόπικρη. Το Casino Royale ήταν καλύτερο. Τούτο εδώ ήταν...
λιγότερο Bond από κάθε άλλο έργο. Δεν είναι κακή η ταινία. Κάθε άλλο. Είναι μια κορυφαία σύγχρονη ταινία δράσης. Αλλά τα έργα του 007 ήταν ανέκαθεν κάτι πολύ παραπάνω από απλές ταινίες δράσης. Ο κοσμοπολίτικος χαρακτήρας που οφείλει να έχει κάθε ταινία του Bond, εδώ σερβίρεται σε πολύ μικρές ποσότητες. Η ίντριγκά του είναι ισχνή. Το όποιο μυστήριο διαλύεται πολύ γρήγορα. Ο κακός της ταινίας δεν είναι αρκετά... κακός. Οι σκηνές δράσης έχουν λίγο παραπάνω ζογκλεριλίκι απ'ότι χρειαζόταν. Ειλικρινά, το Quantum of Solace μου θύμισε περισσότερο τα
Mission Impossible 2&3 ή μια από αυτές της τριλογίας του
Jason Bourne.
Τα επιμέρους υλικά είναι κορυφαία, αλλά τελικά το γλυκό δε δένει και τόσο καλά αυτή τη φορά. Ίσως να είναι που ο πήχης στήθηκε τόσο ψηλά. Ίσως γιατί ο Bond έχει πια παγιωθεί τόσο στη συνείδηση του κοινού που πλέον δεν ανήκει πουθενά αλλού, σε κανένα σκηνοθέτη, κανένα παραγωγό, κανέναν αστραφτερό πρωταγωνιστή. Μόνο στον κόσμο. Όπως και κάθε άλλη ιδέα που με την αγάπη του κοινού γιγαντώνεται, γίνεται τόσο μεγάλη ώστε να ξεφύγει από τα όρια του δημιουργού της.
Δείτε το. Πληρώστε τα 8 ευρώ που στοιχίζει πλέον το εισητήριο του σινεμά αγνοώντας τις επιταγές της οικονικικής κρίσης. Τουλάχιστον, σε σχέση με τόσο κινηματογραφικό σκουπίδι μου μαζεύτηκε εκεί έξω, τούτο δω τα αξίζει. Αλλά στο τέλος κάτι θα σας λείπει...
Εναλλακτικός τίτλος - Μερτικό στην παρηγόρια
Πότε? - φέτο, δηλαδή ένα χρόνο μετά από πέρσι
Πόσο? - κάπου τόσο...
Βαθμολογία - 3,5 / 5
