Review - REC

Ήμουν μόνος (με την Αφροδίτη να ροχαλίζει αρμονικά στο δίπλα δωμάτιο), κουρασμένος και βαριόμουν. Μόλις είχα δει το Meet the Spartans και έψαχνα απεγνωσμένα για κάτι να στανιάρω από το ξενέρωμα.

- By the way μάγκες, το Meet the Spartans είναι απίστευτη παπαριά. Κάντε τη χάρη στους εαυτούς σας, στους φίλους και στην οικογένειά σας και ΜΗ ΔΕΙΤΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ !!! Υποθέτω ότι άμα είσαι 12χρονο Αμερικανάκι και χτυπάς 8ωρα στην τηλεόραση κάθε μέρα, μπορέι και να διασκεδάσεις λιγουλάκι με αυτή. Αλλιώς δε μπορώ προσωπικά να φανταστώ κάποιον με μυαλό που να έχει προσπεράσει το στάδιο της προσχολικής ηλικίας που να μπορεί να βρει κάτι - ο,τιδήποτε - καλό σε αυτή την ταινία. Χαλαρά ό,τι χειρότερο έχω δει σε κωμωδία τα τελευταία ΠΟΛΛΑ χρόνια. -

Πάμε παρακάτω. Ήταν λοιπόν η ανάγκη μου μεγάλη για να δω κάτι να με φτιάξει, για να φύγει η δυσάρεστη γεύση της προηγούμενης ταινίας. Έβαλα στο dvd το δισκάκι του REC. Και όπως αποδείχθηκε, πολύ καλά έκανα!

Άκουσα να γίνεται μεγάλος ντόρος για αυτή την ταινία, χωρίς ωστόσο να γνωρίζω καλά καλά περί τίνος πρόκειται. Ψάχτηκα για λίγο στο net. Ισπανόφωνη. Καλό αυτό. Διθυραμβικές κριτικές. Όπου ακούω πολλές τέτοιες, συνήθως το αποτέλεσμα με αφήνει αδιάφορο. Οι Αμερικάνοι ήδη καβάντζωσαν τα δικαιώματα για το αντίστοιχο Remake. Γυρισμένη όλη σε πρώτο πρόσωπο, με κάμερα - και καλά - χειρός. Στο στυλ του Diary of the Dead & Cloverfield. Ξενέρωσα. δεν ξέρω τη γνώμη σας, αλλά προσωπικά πιστέυω ότι αυτό το κινηματογραφικό στυλ είναι η κατάρα που άφησε το Blair Witch Project στον κόσμο του κινηματογράφου. Στυλ εξυπνακίστικο, βασισμένο ολοσδιόλου στην εντύπωση & για τα γέρικα πλέον μάτια μου, απλώς κουραστικό. Οσμίζομαι ότι παίζει κάποιου είδους μόδα εδώ. Ολοένα και περισσότερα εργάκια τώρα τελευταία είναι γυρισμένα με την τεχνική της "κάμερας με Πάρκινσον" όπως την αποκαλώ. Πλέον δεν υφίσταται ταινία δράσης ή θρίλερ που να μην περιέχει τουλάχιστον μια σεκάνς γυρισμένη σε αυτό το στυλ. Είντα να κάνουμε, this is the marketing.

Προσπάθησα να βάλω την προσωπική μου προκατάληψη στο πλάι (εκεί δίπλα στο ράφι με τις τσόντες) και να δω την ταινιούλα όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικά.

Το ρεζουμέ: Πιπίνι δημοσιογραφίσκα με το χαμάλι καμεραμάν της κάνουν ρεπορτάζ για μια καμμένη εκπομπή της τηλεόρασης. Σκοπός να δώσουν στον κόσμο μια εικόνα της τυπικής νυχτερινής βάρδιας σε ένα πυροσβεστικό σταθμό. Είμαι σίγουρος ότι αν η ταινία γυριζόταν στην Ελλάδα, όλος ο κόσμος θα γινόταν επιτέλους κοινωνός της υψίστης τέχνης του Φραπέ και απόκρυφων μυστικών του Ταβλιού που μόνο οι πυροσβέστες μας κατέχουν. Εκτροχιάστηκα.Τέσπα. Πέφτει το μοιραίο τελεφώνι και όλη η ομάδα ξεκινάει - μαζί με τους δημοσιογράφους - με σκοπό να απεγκλωβίσουν μια γυναίκα από το διαμέρισμά της. Μόνο που δεν είναι όλα όπως φαίνονται και πολύ σύντομα η κατάσταση θα αλλάξει ριζικά προς το χειρότερο...

Ό,τι παραπάνω πω, μοιραία θα είναι spoiler και ειλικρινά είναι κρίμα να σας χαλάσω την έκπληξη. Αρκούμαι να προσθέσω ότι το REC ανήκει "υπερήφανα" σε ένα είδος ταινιών που θεωρείται τελειωμένο, κλισαρισμένο, που ό,τι υπάρχει να για να ειπωθει για αυτό έχει πλέον ειπωθεί. Παρόλα αυτά, οι δημιουργοί της ταινίας σοφά απέφυγαν να καταφύγουν σε επιτηδευμένες "καινοτομίες" καννιβαλίζοντας έτσι ένα ολόκληρο κινηματογραφικό υπο-είδος και τη μυθολογία που έχει χτιστεί με το πέρασμα των χρώνων πίσω από αυτό.

Το REC αγκαλιάζει με στοργή όλα τα κλισέ και τις κοινοτυπίες του συναφιού του και μας τα προσφέρει με τρόπο τόσο φρέσκο και ζωντανό που φαντάζουν όλα ξανά λαμπερά, ολοκαίνουρια στα μάτια μας.

Χαρακτήρες που παρά τη σύντομη εικονογράφισή τους (εξαιτίας κυρίως της πολύ μικρής διάρκειας της ταινίας) καταφέρνουν να γίνονται "τρισδιάστατοι", ζωντανοί και συμπαθητικοί στο θεατή. Μίνι σπουδή προσωπικοτήτων. Ζωηρή, νευρική σαν υπερκινητικό 8χρονο σκηνοθεσία. & ας έχει πάρκινσον η κάμερα. Χαλάλι. Το τρομακτικότερο 20λεπτο που θα έχετε δει - και θα κάνετε να δείτε - εδώ και πολύ καιρό. Φινάλε που ουρλιάζει ΑΝΤΕ ΓΑΜ#$^* στο θεατή. Το υποκριτικό ρεσιτάλ της μικρούλας πρωταγωνίστριας, ειδικά στο τελευταίο μέρος της ταινίας. Έχει και ωραία βυζάκια. & ας μη μας έσκασαν καθόλου μύτη. Δεν πειράζει.

Είχα χρόνια να δω ταινία αυτού του κινηματογραφικού υπο-είδους (δε μου αρέσει ο όρος αυτός αλλά για την ώρα δε μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο πιο πρέπον) που να με τρομάξει, που να νιώσω τα κάκαλά μου να συρρικνώνονται από την αγωνία. Ειλικρινά πίστευα ότι αυτές οι ταινίες είχαν χάσει κάθε ικανότητα να ψαρώσουν τον κόσμο από τα τέλη της δεκαετίας του '70. Ε, ήμουν λάθος. Το REC πήρε τα παχιά λόγια μου και τα έτριψε ανηλεώς στο άσχημο μούτρο μου.

Δείτε το REC. Μόνοι ή με το αμόρε (άμα είστε αρκετά κάφροι, χεχεχε...) βράδυ με σβηστά φώτα και κλειστά κινητά. Γιατί το Horror είναι έυθραυστο συναίσθημα. Και είναι σαν το καλό κρασί - πρέπει να σερβίρεται υπο τις κατάλληλες συνθήκες για να αναδείξει τη γέυση του. Ο Stephen King κάποτε έγραψε ότι δεν έχει σημασία τόσο η ιστορία, όσο ο τρόπος που τη διηγείσαι. Το REC είναι το καλύτερο επιχείρημα που μπορώ να σκεφτω για να τεκμηριώσω αυτή τη θέση.

Είδος ταινίας - Τρομαχτικιά
Μαχαλάς - Η πατρίδα του Vega από το Street Fighter
Πότε? - Φέτο
Πόσο? - Ούτε 80 λεπτάκια. Σα να λέμε 5 τσιγάρα δρόμος
Μάστορας - Ισπανός προπονητής
Παίχτες - Μια ξανθούλα με βυζάκια για γλύψιμο και μετά το χάος
Βαθμολογία - 4 / 5

Review - Hot Fuzz

Κατ' αρχήν, πριν αρχίσω το review τούτο, οφείλω να ευχαριστήσω τον Κώστα από τη Θεσσαλονίκη που μου πρότεινε αυτή την ταινία. Το γούστο του Κώστα στις ταινίες είναι πολύ καλό και στις περισσότερες των περιπτώσεων πλέει στα ίδια νερά με το δικό μου. Οπότε η γνώμη του αποτελεί εγγύηση ποιότητας για μένα και στην προκειμένη περίπτωση, ο μοναδικός λόγος που έδωσα σημασία σε αυτή την ταινία.
Άλλη μια πολύ ευχάριστη έκπληξη από τα Αγγλάκια που μας πρόσφεραν πριν από λίγα χρόνια το αρκετά καλό Shaun Of The Dead. Όπως και τότε, έτσι και εδώ η ταινία αποτελεί ένα ετερόκλητο μείγμα κινηματογραφικών ειδών, ολίγο από σάτυρα και μια καλή δόση από μαύρο, κατάμαυρο χιούμορ. Προφανώς οι Άγγλοι παρά τα όσα τους προσάπτουμε, έχουν τουλάχιστον τα κότσια και τα κάκαλα να καννιβαλίζουν τον εαυτό τους και να σπάνε πλάκα με την καγγουροσύνη τους. Καμιά σχέση με τους σοβαρούς, ολοσόβαρους Έλληνες, που προφανώς το χαβαλέ μας τον εξαντλούμε στη διακυβέρνηση αυτής της χώρας (ανεξαρτήτως κόμματος, η diethnis kamariera είναι υπεράνω αυτών...)
Στο ζουμί της υπόθεσης τώρα - Σούπερ μπάτσος της Metropolitan Police του Λονδίνου παίρνει μετάθεση - πακέτο σε κωλοχώρι την Αγγλικής Υπαίθρου που δεν το ξέρει ούτε και ο Φούφουτος. (η γνωστή και σε όσους υπηρετούμε σε μόνιμη βάση τις Ένοπλες Δυνάμεις ως και μετάθεση-πινέζα, γιατί συνήθως το μέρος που σε στέλνουν το καλύπτει η πινέζα που στηρίζει τις άκρες του χάρτη της Ελλάδας στον τοίχο !!!) Ο λόγος ότι η σαφώς ανώτερη επίδοσή του στους δρόμους του Λονδίνου κάνει όλους τους υπόλοιπους συναδέρφους του να φαίνονται τουλάχιστον ανεπαρκείς στη σύγκριση. Τα μαζεύει λοιπόν, ο ήρωάς μας και το ρίχνει στη μετακόμιση. (μέσω μιας απολαυστικής σεκάνς που τον δείχνει να αλλάζει στο δρόμο του για το χωριό ό,τι μέσο επίγειας συγκοινωνίας μπορεί να υπάρχει) Φτάνοντας στο χωριό, διαπιστώνει ότι οι κάτοικοι και κυρίως οι συνάδερφοί του στο τμήμα είναι επαγγελματίες ξύστες, τραβάει και μια σχετική υστερία και προσπαθεί να προσαρμοστεί. Ωστόσο, όλα δεν είναι όπως δείχνουν και σύντομα το σκηνικό θα αλλάξει ριζικά...
Είναι action movie? Είναι κωμωδία? Είναι police buddy movie όπως τα Lethal Weapon κλπ? Είναι Slasher thriller όπως το Scream? Είναι όλα αυτά και ακόμα παραπάνω. Οι αναφορές σε διάφορες ταινίες δίνουν και παίρνουν και άμα τρέφετε ψώνιο με τον κινηματογράφο, όπως και εγώ, θα την καταβρείτε. Συγκεκριμένα, φημολογείται ότι άμα πριν δεις την ταινία αυτή, δειτε καπάκι τα Bad Boys 2 & Point Break, (αλλιώς το πρώτο ευραίως γνωστό gay action movie!!!) θα πιάσετε πολλά περισσότερα από τα υπονοούμενα και τα τσιτάτα-φόρους τιμής που γίνονται εδώ.
Το πάντρεμα διάφορων κινηματογραφικών ειδών καλά κρατεί και είναι ιδιαίτερα επιτυχημένο. Είδικά στην τελική σεκάνς (που παίζει να κρατάει πάνω από μισή ώρα!) ο σκηνοθέτης πρέπει να έχει επιστρατεύσει κάθε τεχνική που υπάρχει για να κινηματογραφίσει την τελική μάχη και το αποτέλεσμα είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό. Άξιο παλικάρι.
Οι ηθοποιοί βγάζουν αξιόλογες και ενίοτε απολαυστικές ερμηνείες. Κερασάκι στην τούρτα ο πρώην James Bond, Timothy Dalton, ως ο διαβολικός ιδιοκτήτης του τοπικού σουπερμάρκετ. (!!!) Μεγάλε που ήσουν τόσο καιρό? Μας έλειψες!
Αλλά ο αληθινός πρωταγωνιστής εδώ είναι η διάχυτη αίσθηση χαβαλέ και το Αγγλικό χιούμορ που λάμπει με την αυθεντικότητά του. (και ενίοτε μπορεί να ξενίσει λίγους μη μυημένους) Θέλετε κάτι παραπάνω για μια διασκεδαστική κινηματογραφική βραδια? Εγώ προσωπικά όχι. Εντάξει, δε θα με χάλαγε να έσκαγε μύτη και κανένα βυζάκι, αλλά ας μη γίνομαι γκρινιάρης. Είδα μετά μια Χριστιανική ταινία με λεσβίες και στάνιαρα.
The Downside - 1) Ήταν λίγο τραβηγμένο. Νομίζω ότι θα μπορούσε άνετα να διαρκεί 20 - 25 λεπτά λιγότερο.
2) Πολλα υπονοούμενα και ατάκες φόρος τιμής σε άλλες ταινίες, χάνονται άμα αρκεστείς σε μια μόνο θέαση. Πιστεύω ότι με μια επανάληψη η κατάσταση θα βελτιωθεί αρκετά. Βασικά σε οποιαδήποτε άλλη ταινία δε θα με ένοιαζε, αλλά εδώ αυτά τα "μικρά" είναι το "ζουμί".

Εναλλακτικός Τίτλος - Αλεξίσφαιροι Βλάχοι
Είδος Ταινίας - Τουρλού
Μαχαλάς - Ηνωμένο Αδερφάτο
Πότε? - λαστ γίαρ
Πόσο? - 2 ώρες, βάλε βγάλε κάτι ψιλά
Μάστορας - αυτός που έφτιαξε το Shaun of the Dead
Παίχτες - αυτοί που έπαιζαν στο Shaun of the Dead
Βαθμολογία - 4 / 5

Η Φώφη γέννησε !!!

Η ανεπίσημη μασκώτ του ιατρείου μας είναι μια αξιολάτρευτη κοινονικότατη και ομιλητικότατη γάτα. "Κόλλησε" μαζί μας εδώ και κάμποσο καιρό και καλά έκανε γιατί και αυτή δεν θα έβρισκε καλύτερα, και εμείς τη γουστάρουμε με χίλια και δε χορταίνουμε να τη χαζεύουμε.
Μετά από καιρό ένας σμηνίτης μου είπε ότι την λένε Φώφη. Δε γνωρίζω ποιός και αν όντως της έδωσε αυτό το όνομα. Η αλήθεια είναι ότι δε σκέφτηκα ποτέ τόσο καιρό να τη βγάλω κάποιο όνομα, οπότε το Φώφη τελικώς καθιερώθηκε.
Όταν τη γνωρίσαμε είχε ένα πρόβλημα με το ένα μάτι της και ήτανε μόνιμα κλειστό από τσίμπλα. Παραπονιόταν με χάρη και χωνόταν μέσα στα ντουλάπια μας ψάχνοντας για δροσιά και ποιός ξέρει τι άλλο. Πάντα αφήνοντας την ουρά της απέξω, σημάδι ότι είναι εδώ και να μην ανησυχούμε. Υποθέσαμε - και μάλλον σωστά - ότι πάσχει από μια βαρβάτη επιπεφυκίτιδα. Της δώσαμε κολλύριο TobraDex, το οποίο υπέστη με αξιοπρέπεια, γιατί ήξερε ότι θέλαμε το καλό της.
Για ένα διάστημα τη χάσαμε και φοβόμασταν για τα χειρότερα. Ωστόσο οι φόβοι μας έμελε να διαψευστούν τελικά γιατί η κυρία είχε κρυφτεί κάπου τόσο καιρό για να γεννήσει με την ησυχία της και μόλις συνήλθε από τον τοκετό ήρθε και μας παρουσίασε με καμάρι τα μικρά της.
Αδυνατισμένη και ταλαιπωρημένη, έσερνε μαζί της με περηφάνεια και αξιοπρέπεια 4 απίστευτα γλυκά μικρά alien που ακόμα δεν είχαν ανοίξει τα ματάκια τους. Περιττό να πω ότι η γάτα μας υπεβλήθη σε επείγουσα "παχυντική δίαιτα" (με κορυφαίο highlight τη φάση που έφαγε 5 ολόκληρες μερίδες πέρκα επιτόπου, μαζί με τις πατάτες) ώστε να ανακάμψει και πλέον όχι μόνο έχει πάρει πίσω όλα τα κιλά που έχασε με τον τοκετό και το θηλασμό, αλλά έχει χτίσει και ένα τρυφερό σκεμπεδάκι που περισσεύει από τα δεξιά και τα αριστερά της.
Έχουν εγκατασταθεί ακριβώς δίπλα από το ιατρείο, κάτω από το μηχάνημα με τους καφέδες, όπου έχει μόνιμα δροσιά και σκιά. Τα μικρά, το ένα μετά το άλλο έχουν αρχίσει να ανοίγουν τα ματάκια τους και το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι έχουν πάρει την κοινωνικότητα και την τσαχπινιά της μάνας τους. Αλλά και το μάτι της Φώφης είναι καλύτερα, πλέον το ανοίγει τελείως, και πέρα από μια κοκκινίλα και μια θολούρα, δειχνει να βλέπει κανονικά.
Ο Λάβκραφτ κάποτε έγραψε ότι οι γάτες δεν είναι πλάσματα αυτού του πλανήτη. Κάθε βράδυ όταν βγαίνει το φεγγάρι βγαίνουν στις σκεπές των σπιτιών, ενώ άλλες παράλληλα φυλάνε τσίλιες για να μη βλέπει κανείς από εμάς. Και όταν όλα είναι εντάξει, δίνουν ένα απίστευτο σάλτο από στις στέγες και προσγειώνονται στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, όπου είναι και το αληθινό τους σπίτι.
Ο Θεός ας τις έχει καλά και να ευλογεί τις φαβορίτες τους !

Εκπαιδεύοντας τη νέα γενιά Part II

Μετά την ανακάλυψη του μυστικού της Ανήλιαγης Ακρόπολης και μια απίστευτη τελική μάχη με τον κακό της υπόθεσης, Belak the Outcast,(η οποία διάρκησε για πάνω από 20 γύρους και κατέληξε μόνο με τη Mialee και τον Belak όρθιους και με εξαντλημένα όλα τα ξόρκια τους) οι Tordek (Αλέξανδρος 8), Redgar (Γιάννης 11), Mialee (Σοφία) είναι πλέον 3ο επίπεδο και πανέτοιμοι για την επόμενη περιπέτειά τους.
Ψάχνοντας στα υπάρχοντα του Belak, βρίσκουν ένα παλιό χάρτη, σχεδιασμένο από νάνους ο οποίος απεικονίζει το θρυλικό Khundrukar, το αρχαίο φρούριο των νάνων. Γνωστό πλέον από μύθους και τοπικές ιστορίες, η γνώση για την τοποθεσία του χάθηκε με το πέρασμα των αιώνων. Δηλαδή μέχρι τώρα, γιατί στην περίπτωση που ο χάρτης αυτός έχει κάποια εγκυρότητα, μιλάμε για μια σημαντική, σημαντικότατη ανακάλυψη. Κάτι που είναι απλώς ακαταμάχητο για μια γενναία ομάδα εξερευνητών όπως οι ήρωές μας...
Έτσι ξεκινά η επόμενη περιπέτειά μας, το the Forge of Fury. Πρόκειται για τη δεύτερη, μετά το The Sunless Citadel δημοσιευμένη περιπέτεια της Wizards of the Coast για την 3η έκδοση κανόνων του Dungeons & Dragons. Για την ώρα έχουμε καλύψει τα πρώτα 2/5 της και το μόνο που έχω να πω είναι ότι την προτέινω ανεπιφύλακτα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ψηφίστηκε ως μια από τις 100 καλύτερες περιπέτειες όλων των εποχών, σε σχετικό δημοψήφισμα του Dragon Magazine.
Περισσότερα για τις περιπέτειές μας στο μέλλον. Για την ώρα είμαστε 4ο επίπεδο χαρακτήρων, με το Γιάννη (Redgar) να έχει αγγίξει το 5ο λόγω περισσότερων experience awards σε σχέση με τα άλλα μέλη της ομάδας. Μπράβο Γιάννη!

Υστερόγραφο :

Ειλικρινά, έχετε κάτι πιο heavy metal από αυτή τη φωτογραφία?
Τα σπάω για τη φωτό, η οποία είναι απόλυτα φυσική - ο παππούς Γιάννης διαβάζει το Player's Handbook !!!
Φυσικά ο παππούς από Αγγλικά δε σκαμπάζει γρι, αλλά ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ!!!
Δεν εκπαιδεύουμε μόνο τη νέα γενιά, εκπαιδεύουμε και τις παλιοσειρές!!!

Περισσότερα για τις περιπέτειες της ομάδας μας (και ακόμα περισσότερες φωτό του παππου) προσεχώς.
Καλές Μάχες!